A propos zwierząt - zastanowiło mnie coś.
Przypuśćmy - mamy w domu kocura. Mieszkamy w bloku. I teraz co z nim zrobić - jak się nim opiekować. Są dwie procedury.
Większość ludzi kocura kastruje (usprawiedliwiając to tym, że kocur sika po domu, jeśli nie jest wykastrowany, co w praktyce okazuje się nieprawdą, gdyż zależy to tylko od sposobu wychowania). Nie wypuszcza go potem w zasadzie nigdy z domu samego. Niektóre osoby (sam widziałem) wyprowadzają kota na smyczy (żeby nie uciekł
...). Karmią kota, a ten częstokroć nabiera niezłej wagi (nie ma gdzie spalić zbędnych kilogramów). Niby jest bezpieczniejszy, ale opasły przez co będzie żył nieco krócej.
Drugi sposób to sposób, który stosowany jest u mnie w domu. Kocur nie jest kastrowany. Wypuszczamy go na dwór luzem, kiedy tylko chce (każdy kot potrafi dać znać czego chce, ma swoje sposoby). Wraca sam albo czasami jak się go zawoła (bywało i tak, że wiedział o której godzinie może liczyć na to, że ktoś po niego wyjdzie i wtedy czekał). Sika i robi zawsze do piasku (nieliczne wyjątki się jednak zdażały) albo gdy piasek mu nie pasuje to domaga się wypuszczenia na dwór.
Istnieją jednak istotne wady takiego systemu. Kot na dworzu czasami się czymś potrafi nieźle wybrudzić (np. smarami od samochodu - koty łażą pod samochodami i czasami się łaszą do podwozia), nażreć czegoś na dworzu i cierpieć itd. Są też narażone na liczne niebezpieczeństwa ludzkiej cywilizacji. W wyniku tego na przestrzeni czasu straciłem już dwa koty, które po prostu nie wróciły z dworu i nie wiadomo co się z nimi stało i jednego, który zdechł w domu, prawdpodobnie zatruł się trutką na szczury albo czymś innym. Czyli de facto kot także nie przeżywa swojego max'a.
Poruszam z pozoru tak błahy problem wyboru sposobu wychowania kota, gdyż ma on swoje przełożenie na wybór naszego własnego sposobu życia...
Oczekiwanie na niebezpieczeństwo jest gorsze niż moment, gdy ono na człowieka spada.
bez posiłkowania się wiarą w jakiekolwiek bóstwo/silę sprawczą etc. Kwestia charakteru i wychowania, gdybym od małego był wychowywany w rodzinie katolickiej prawdopodobnie wierzyłbym w Boga, choć wykluczyć nie mogę iż sam doszedłbym do wniosków na których teraz bazuję. A co do charakteru, tak jak napisałeś wiara pomaga, swoisty "grunt pod nogami" , ale nie każdy tego potrzebuje, niektórym wiara w siebie wystarcza, mimo iż ten świat parszywieje coraz bardziej. A deizm, mimo iż (w moim przekonaniu oczywiście) bardziej już prawdopodobny i tak do mnie nie przemawia. Ot ateista 
nie.
